Pan Franciszek jest wszechstronnym artystą i rzemieślnikiem: zajmuje się rzeźbą, konserwacją oraz scenografią. Ukończył pedagogikę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1972 r. uzyskał uprawnienia jako artysta plastyk i po raz pierwszy wystawił swoje prace w muzeum w Nowym Sączu. Od 13 lat związany jest z Ośrodkiem Sztuki Ludowej w Paszynie. Mieszkał w wielu miejscach, w końcu jednak osiadł w Nowym Sączu. Tutaj stworzył sobie piękne miejsce do życia – jego dom i ogród świadczą o zmyśle estetycznym właściciela.

Sił próbował w różnych dziedzinach sztuki: malarstwie na szkle, rzeźbie ceramicznej, skórnictwie, meblarstwie, najważniejsza jest dla niego jednak rzeźba w drewnie. W latach 60. zajął się teatrem – współpracował z teatrem lalkowym „Bacówka” w Nowym Targu. W 1968 r. przeprowadził się do Nowego Sącza, gdzie związał się z Muzeum Ziemi Sądeckiej. Kilka lat później poznał księdza Edwarda Nitkę z Paszyna – spowodowało to bardzo owocną współpracę związaną z animacją kultury ludowej w środowisku wiejskim. Jednym z jej efektów była stała ekspozycja Franciszka Palki w Muzeum im. Ks. Edwarda Nitki w Paszynie. Ponadto przez kilkanaście lat pan Franciszek był nauczycielem plastyki i scenografem Teatru Robotniczego w Domu Kultury Kolejarza. Obecnie współpracuje z teatrami dziecięcymi i regionalnymi w Wojewódzkim Ośrodku Kultury.

Pan Franciszek najbardziej lubi tworzyć maski teatralne, ponieważ twierdzi, iż maska jest odzwierciedleniem osobowości i duszy człowieka. Oprócz masek tworzy również maszkarony, lalki do teatru lalkowego, scenografie, obrazy na szkle i formy użytkowe. Do jego ulubionych motywów należą anioły oraz Madonny. Artysta projektował także ule dla Gospodarstwa Pasiecznego „Sądecki Bartnik”, z którym współpracuje, udziela się także jako konserwator. Jedną z jego pasji jest gromadzenie przedmiotów, które posiadają ciekawą historię.

Własny warsztat założył w 2000 r. Opisując proces twórczy podkreśla, iż niezwykle ważna jest pierwsza inspiracja: „Samo życie nam dyktuje. Wykorzystujemy sęk, jego krzywiznę, to wymaga pewnego kompromisu, człowiek musi się godzić na to, co zastaje. Kamień też jest inspiracją, we wszystkim jest jakaś forma” – mówi artysta.