Strój ludowy to określenie odzieży chłopskiej, mającej charakter odświętny.

Stroje ludowe zakładano najczęściej do kościoła, a także na szczególne uroczystości rodzinne, lub mające związek z życiem społeczności wiejskiej. Stroje ludowe były bogato zdobione, używane przez wiele lat, nierzadko przekazywane kolejnym pokoleniom.

Tradycyjny strój ludowy podkreślał więź danej osoby z lokalną społecznością, identyfikację z grupą. Był pewnego rodzaju sposobem na autoprezentację, za jego pośrednictwem można było pokazać m.in. : swoją pozycję materialną i społeczną, stan cywilny lub wiek.

Szycie strojów ludowych rozpoczynano od pozyskiwania odpowiednich materiałów. Stroje szyto z tkanin ( płótno i sukno) oraz skór. Materiały te stosowano przede wszystkim do wytwarzania koszul, spódnic, kurtek czy czapek.
Stroje kobiece i męskie dekorowane były haftami i koronkami. Haftami upiększano płócienne elementy stroju - koszule, zapaski, czepki, gorsety, spódnice. Hafty ozdabiały też mniejsze części stroju - kołnierzyki, mankiety, rękawy koszul, brzegi zapasek.
Nieodłącznym dodatkiem do stroju ludowego były różnego rodzaju ozdoby. Wśród nich należy wymienić okazałe, czerwone korale, spinki, wisiorki oraz broszki.

Strój ludowy przybierał różne formy w zależności od m.in. położenia geograficznego, tradycji stosowania pewnych surowców, sytuacji gospodarczej, czy bliskości szlaków handlowych. Ubiory te różniły się kolorystyką, zestawieniem elementów, zdobieniami.
Dla przykładu, spódnice strojów krakowskich i góralskich, szyte były z wielobarwnej cienkiej tkaniny wełnianej, zdobionej w kwiatowe wzory, tzw. Tybetu. W stroju góralskim szczególnie modne były również kwieciste chusty tybetowe, z zielonym, białym lub czarnym tłem. Szyto z nich chustki na głowę lub duże chusty naramienne.