Umiejętność rzeźbienia w drewnie jest dziś rzadka. Dawniej każdy, kto szedł paść krowy, miał przy sobie nożyk i odpowiedni kawałek drewna, który gorzej lub lepiej strugał. W ten sposób urozmaicano sobie czas i dodatkowo zarabiano – opowiada pani Emilia.

Rzeźby w drewnie nauczyła się od ojca i przekazała tę umiejętność swoim dzieciom, a te z kolei – jej wnukom. Wspomina, jak ojciec siadał przy stole i rzeźbił zabawki dla niej i rodzeństwa. Opowiada ze śmiechem o tym, jak to jej kuzynki dostały z USA drogie, ruchome zabawki, którymi ona mogła się bawić tylko po przyniesieniu „zapłaty”, jaką było „pół litra poziomek, albo borówek, albo czernicy”. W końcu ojciec zrobił im piękne zabawki z drewna, które nie musiały „stać za szybą”, jak te drogie, amerykańskie. Były one niezwykle popularne wśród okolicznych dzieci.

Po wojnie sprzedaż własnych rzeźb była dla pani Emilii głównym źródłem utrzymania. Wtedy też mąż artystki (jeden z założycieli krakowskiej Cepelii, także rzeźbiarz) zajął się rozprowadzaniem jej prac w kraju i za granicą. Gdy zachorował, zajęcie to przejęła po nim córka, pani Danuta. Dziś to właśnie ona zajmuje się rzeźbieniem, prezentacją i sprzedażą swoich dzieł. Pani Emilia woli tworzyć już tylko dla przyjemności.

Emilia Leśniak rzeźbieniem zajmuje się w wolnych chwilach. Zwykle pracuje wieczorem w kuchni, czego dowodem są ścinki drewna na stole kuchennym i wokół niego. Teraz, kiedy nie musi już tworzyć na zamówienie, rzeźbi przede wszystkim drewniane ptaszki, które sama maluje, oraz rzeźby o charakterze sakralnym. Zaznacza, że te ostatnie robi przede wszystkim dla siebie, z pasji, nie dla pieniędzy.

Pani Emilia zrezygnowała już z uczestnictwa w konkursach i pokazach, które prowadziła głównie dla dzieci. Nie zajmuje się też sprzedażą swoich rzeźb, do których jest bardzo przywiązana.

oprac. Marta Paszko, 2008 r.