Pan Zdzisław, z zawodu murarz, zaczął rzeźbić stosunkowo późno, gdy miał już przeszło trzydzieści lat. Stało się to przypadkiem: kiedy w Paszynie postawiono kościół, brat pana Zdzisława, rzeźbiarz, dostał zlecenie wykonania figury Jana Chrzciciela. Pan Zdzisław pomógł mu wtedy, dorabiając baranka. Dziś z rozrzewnieniem wspomina tamte czasy.

Kolejne prace tworzył właśnie dla kościoła. Proboszcz paszyńskiej parafii, ksiądz Nitka, kupował rzeźby od wszystkich, i nawet jeśli tych mniej udanych używał potem do palenia w piecu, płacił za nie, a to cieszyło miejscowych twórców-amatorów i zachęcało do dalszej pracy. Potem zaczęło się jeżdżenie na wystawy, co również działało mobilizująco na rodzące się środowisko artystyczne wsi. Ksiądz dużą wagę przykładał do terapeutycznej roli sztuki, zachęcał do rzeźbienia i malowania osoby głuchonieme i niepełnosprawne. Przywiązanie do sztuki trwa w Paszynie do chwili obecnej.

Panu Zdzisławowi zdarzało się rzeźbić również w kamieniu. W ostatnich latach jego twóczości powrócoił jednak do pracy w drewnie, przede wszystkim ze względu na upodobania zamawiających. Miał stałych klientów z Warszawy i Krakowa, a nawet z Niemiec. Nigdy nie brakowało mu zamówień, ponieważ, dzięki zabiegom księdza Nitki, Paszyn jest znany jako wioska rzeźbiarska.

Choć ze względu na wiek pan Zdzisław nie mógł pracować tyle, ile dawniej, nie przestawał tworzyć do końca, bo sprawia mu to przyjemność. Inspiracje czerpał głównie z Biblii: otwierał Pismo Święte, czyta – i już pomysł na dzieło gotowy.

Pan Zdzisław zmarł w 2010 roku.

oprac. Martyna Biernacka, 2008 r.