Pan Jerzy zajął się garncarstwem dość późno, po niespodziewanej śmierci teścia-garncarza. Stało się to w roku 1976. Panu Jerzemu szkoda było likwidować warsztat, w którym teść zgromadził narzędzia, koło garncarskie i profesjonalny piec do wypalania ceramiki, postanowił więc po godzinach zająć się rzemiosłem.

Pierwsze większe zlecenie dostał od Muzeum Żup Krakowskich: pracownicy muzeum przyjechali do teścia z prośbą o wykonanie specjalnych naczyń do warzenia soli. A ponieważ teść już nie żył, pracy podjął się pan Jerzy. Obawiał się, że zleceniobiorców zniechęci jego brak wprawy, ale oni podobno nawet cieszyli się, że naczynia są nieco toporne.

Obecnie pan Jerzy jest docenionym i wielokrotnie nagradzanym artystą-rzemieślnikiem. Do jego największych sukcesów należy dwukrotne zdobycie stypendium Ministerstwa Kultury, a także nagrody i wyróżnienia w wielu konkursach twórczości ludowej. Pan Jerzy jest również autorem glinianej kapliczki, która zajęła III miejsce w konkursie „Kapliczka na przełom tysiącleci”. Artysta należy do Stowarzyszenia Twórców Ludowych.

Początki nie były jednak łatwe. Największą trudność stanowiło właściwe wypalenie gliny: piec należało najpierw dobrze rozgrzać, nie zanadto jednak, aby wyroby się nie spaliły. Piece garncarskie starszego typu, opalane drewnem, wymagały stałego kontrolowania temperatury. Wypalenie partii oznaczało więc przywiązanie do warsztatu na przynajmniej 24 godziny i konieczność ciągłego doglądania ognia. Ponadto, jak szacuje pan Jerzy, z każdej partii około 30% wyrobów było zepsutych. Obecnie glinę wypala się w nowoczesnych, oszczędnych piecach elektrycznych, które automatycznie regulują temperaturę i dzięki temu nie przypalają wyrobów.

Upływ czasu przyniósł jednak nie tylko udogodnienia, ale i nowe trudności: w ostatnich latach do tego stopnia spadło zainteresowanie tradycyjnymi wyrobami, że pan Jerzy musiał zlikwidować działalność gospodarczą. Dziś pracuje wyłącznie na umowę o dzieło – od czasu do czasu wykonuje dekoracje do restauracji czy sklepów, prowadzi także warsztaty garncarskie, przede wszystkim w szkołach, dla dzieci i młodzieży.

Glinę pozyskuje po prostu z ziemi: zna miejsca, w których znajduje się dobry materiał, interesuje się też wszelkimi robotami ziemnymi w okolicy. Ostatnio jeździ do Świnnej Poręby i wydobywa glinę z ziemi, rozkopanej przez maszyny pod budowę zapory wodnej. Jedno ze sprawdzonych miejsc zostało kilka lat temu zasypane – znajdowało się w Andrychowie przy Białej Drodze i podobno wydobywano stamtąd glinę od 600 lat! Niestety, kilka lat temu utworzono tam wysypisko śmieci.

Podstawowym narzędziem pracy pana Jerzego jest oczywiście koło garncarskie, to na nim wyrabia dzbanki, filiżanki, misy, makutry i doniczki. Do wykończenia używa pędzelka i gładzika. Swoje wyroby ozdabia szkliwem, które własnoręcznie barwi tlenkami miedzi, żelaza i kobaltu. Prace, które wymagają ornamentów ludowych dekoruje białą glinką.

Talent i pasję odziedziczyła po panu Jerzym córka Joanna. Pod czujnym okiem Mistrza-Taty rozwija działalność pod szyldem Pracowania CeraMIKOWA. Uczestniczy z nim w pokazach, targach, wystawach.

Artysta chętnie dzieli się swoją pasją – wielokrotnie prowadził zajęcia w szkołach, a także gościł dzieci i dorosłych w swoim warsztacie. W 2005 r. odwiedziło go aż 600 uczniów. Chętnie uczestniczy w rozmaitych imprezach ludowych: Tygodniu Kultury Beskidzkiej, Międzynarodowych Targach Sztuki Ludowej „Cepeliada” w Krakowie, Dniach Wadowic, Dniach Kęt. Wszystkim zainteresowanym chętnie pokaże swój warsztat.