Ikona powstała w kręgu kultury bizantyjskiej. Realizowana była w formie mozaik, fresków, płaskorzeźb oraz obrazów na desce, z którymi najczęściej jest kojarzona. Ikony przedstawiają wizerunki świętych, sceny z ich życia, motywy biblijne.

Pisanie ikon – świętych wizerunków – nie jest tylko tworzeniem kompozycji malarskich; wykracza poza ramy rzemiosła czy działalności artystycznej. Otoczone nimbem tajemnicy, kojarzy się z podjęciem drogi do źródła wiary. Jest pracą wieloetapową, każdy etap powstawania ikony poprzedzony bywa modlitwą i oczyszczeniem twórcy.

Najstarsze obrazy powstawały w technice enkaustycznej. Spoiwem farby był wosk pszczeli, który w VI wieku zastąpiono jajem kurzym.

Dziś pracę rozpoczyna się od wybrania odpowiedniego drewna na podobrazie, naklejenia nań płótna i zagruntowania mieszaniną kleju z kredą lub gipsem. Kolejny krok to przerysowanie konturów wzoru, który musi być dokładnie skopiowany. Następnie złoci się określone fragmenty i maluje tło obrazu, szaty i na końcu same postaci. Pisanie ikon polega na nakładaniu kolejnych warstw, stopniowym rozjaśnianiu ciemniejszego podmalunku. Końcowy etap to zabezpieczenie obrazu werniksem.

Chrystus Pantokrator – sędzia i władca, Mandylion (twarz Jezusa na chuście) oraz Emanuel, Matka Boska z Dzieciątkiem na ramionach lub trzymająca Jezusa na lewym ramieniu i wskazująca na niego ręką to częste wizerunki przedstawiane na ikonach.